Na lang te Ikwerkandersen, ben ik er dan eindelijk achter dat het een naam heeft:
Alexithymie.
Het is wel typisch dat er zo’n moeilijk woord wordt bedacht voor mensen die moeite hebben hun gevoel onder worden te brengen .. zelf had ik hier namelijk nooit op gekomen.
Eindelijk weet ik dan wel waar mijn ‘kleurentaal’ voor is.
Tot aan mijn burnout wist ik niet beter dan dat ik mijn gevoelens goed onder woorden kon brengen. Ik sprak, communicieerde met anderen, wat was daar fout aan? Ik dacht er geen seconde langer over na. Tot ik tegen mijn burnout aan liep, van vele mensen vragen kreeg waaronder via mijn werk zoals een Bedrijfsarts. Ik snapte niet hoe het kon dat mijn woorden compleet uit hun verband werde gerukt en na 180 graden gedraaid te zijn, terug op tafel werden gelegd. Ik werk anders, werd mijn uitleg en ik werd een stuk voorzichtiger met het uitleggen wat ik voelde. Naar mijn gevoel was het niet perse dat ik er moeite mee had maar dat ik compleet anders werd begrepen dat hoe ik het voor mij uitte.
Elk gesprek en daar had ik er op den duur veel van, zette mij aan het denken. Analyseren over het gesprek, interpretaties maar ook communicatie welke niet verwoord werd. Lichaamshouding, micro-expressies, emoties, kleuren. Alles koppelde ik aan de kleuren die ik herkende om zo een overzicht te creeren en te begrijpen wat er nu precies gebeurde.
Zo leerde ik dat er, excuus voor labelen, bij neurotypische gesprekken vaak een andere vorm van communicatie was. Het lijkt een beetje zoals de oude rekensommetjes (waar ik nu even geen plaatje van kan vinden). Daar zag je 1 cijfer, een machine in het midden waarvan je moest gokken wat het was en, het antwoord. Stukjes werden weg gelaten en wat, daar moest je naar gokken.
Nu was dit logisch want zo leerde je rekenen maar in gesprek is dit erg onhandig. Nog steeds wanneer ik vragenlijsten zie met als doel om te zien wat er aan de hand is, dan worden er vragen gesteld welke niet in dezelfde lijn lopen, voor mij, als het antwoord waar naar wordt gezocht.
Achter de schermen willen ze weten of je autisme hebt / autistisch bent. Hun conclusie is anders, dan de vragen die ze stellen. Vond je het leuk op school? Eet je vaak? Gezond? Wat zijn je hobbies? Etc. De conclusies waar ze naar op zoek zijn; Heb je moeite met stress, houd je van structuur en dergelijke.
Rechtstreeks de vraag stellen is vanuit het neurotypische, lijkt, moeilijk. Vanwege redenen zoals dat het te direct is, te persoonlijk en dit kan kwetsend zijn? Dus de autistische vorm van communcieren, direct, is ongebruikelijk en dus ongepast.
Maar daar komt ook bij (ik ben helemaal afgedwaald maar whatever) dat vanuit het neurotypische (ik bestudeer NT’s zoals zij ND’s bestuderen), er veel wordt geleerd. Je leert en als je het begrijpt dan weet je het. Terwijl bij mensen met autisme lijkt het meer op de lijn van ervaren. Als je het hebt ervaren dan weet je wat het is en kan je erover spreken. Zo ontstaat nog een miscommunicatie wanneer je het hebt over emoties want veel mensen spreken over emoties en tonen ’empathie’ bij deze emoties terwijl ze deze emoties nog nooit hebben meegemaakt.
Nu weer terug bij af; Alexithymie. Is het dat we moeite hebben met het verwoorden van onze gevoelens? Of is het dat er onlogische woorden worden bedacht bij emoties en ervaringen waar je nooit op was gekomen als je de emotie zelf had ervaren? Ik zie dat iemand boos is of woedend (voldoende meegemaakt om dat te herkennen) maar het woord ‘boos’ klinkt best grappig ten opzichte de emoties waar we het over hebben. Je zou een woord verwachten met een typische nederlandse ‘G’, K, T of hardere letters.
Tegenwoordig koppel ik Boos en Woedend aan de kleur Rood. De lager het gevoel, de meer grom er in het gevoel zit, de donkerder het rood.
Qua Alexithymie. Ik ben wel blij te weten dat het nu een woord heeft en te leren dat mijn kleurentaal 1 op 1 een oplossing kan zijn voor Alexithymie. Het geeft een goed gevoel omdat er minimaal onderzoek naar te zijn gedaan en de onderzoeken zijn op neurotypische wijze dus daar komen nooit dezelfde oplossingen voor. Ik hoop dat ik in de toekomst ‘mensen met autisme’ (voor mij zijn jullie gewoon autisten, niet mensen met autisme en daar is werkelijk niks mis mee) kan helpen om hun gevoel te herkennen en beter te verwoorden naar anderen. Zodat je wordt begrepen.
Want dat laatste zou wel fijn zijn. De miscommunicatie welke ontstaat, de conflicten of de onzichtbare oplopende frustraties. Dat is wel een probleem .. het had mij tijdens en voor mijn burnout denk ik ontzettend geholpen als ik mijn gevoel beter naar hen kon overbrengen.
Tegelijkertijd maakt het bij sommige mensen niet uit hoe je het brengt.
