Het voelt toch raar, dubbel, moeilijk. Delen dat ik 2 jaar lang actief geblowd heb. Niet zo actief als sommige, wel meer als mensen die het niet doen en tegelijkertijd.. heb ik hier vooral moeite mee door de stigmatiseringen die erbij komen.
Voorop gesteld, not to promote it, Blowen heeft vrijwel letterlijk mijn ‘leven gered’. Ik zat in een diagnose traject waarin iedereen op zoek was naar wat er met mij aan de hand was. Ik had geen flauw idee. Werd gedrogeerd met legale drugs en kwam, for some reason, niet tot de woorden om mijzelf uit te leggen. Ik werk anders, werd mijn uitleg omdat ik er de woorden niet voor had. (Nadat ik het zo vaak ging herhalen, dacht ik, ik kan er net zo goed mijn eigen Brand van maken. Maak ik in ieder geval nog een beetje reclame <<< URL).
Ik had al eens eerder geblowd, voor de gein. Altijd werkte het ontzettend heftig op mij. Ik werd verschrikkelijk onzeker en leunde volledig op de persoon met wie ik was. Eenmaal alleen, in een burn-out en ‘lost’, besloot ik voor mijzelf om een keer te blowen. Het voelde raar en verkeerd om niet met mijzelf overweg te kunnen, wat toch wel extreem bevestigd werd, als ik blowde. Dus, daar moest een oplossing voor komen.
Dus, ik zocht een dichtstbijzijnde coffee-shop, bestelde ‘iets’, want ik had er geen flauw idee van én ging ermee naar huis. In de avond ging ik het balkon op en begon ik met mijn 1e trekjes.
Eerst voelde het ontspannend. Daarna merkte ik dat mijn woorden, makkelijker binnen kwamen. Tegenwoordig kan ik het als volgt uitleggen (The ADHD Mind/Brain(Fog) <<< URL). Ik begon notities te maken van mijn gedachtes, wat voorheen onmogelijk was. Ik ging met mijzelf, door te gedachtes op te schrijven, in gesprek. Ik kon mijzelf direct een vraag stellen én kreeg antwoord. Het was verhelderend. Tot het buiten te koud werd om te blijven.
Eenmaal binnen .. klapte de werking in. Ik had best wat op, buiten werkte het immers prima. Binnen hoorde ik geen auto’s, afleiding, andere geluiden. Het was er muisstil. Donker, en ik kan het niet anders (kort) uitleggen dan dat ik op de bank ben gaan liggen en mij ontzettend bang voelde. Ik vroeg aan mijzelf; Wat vind ik nu eng? Alles begon te trillen. Álles. Alles kwam keihard binnen.
De dag erna, toen het was uitgewerkt had ik er de volgende gedachte bij; Ik ben er doorheen gekomen en dit heb ik zelf gedaan. Dus, ik wilde het nog een keer doen. Ik wilde met mijzelf overweg komen. Ik wilde niet voor alles bang zijn. Zo kwam het op gang en ging ik vaker blowen. De angsten werden minder, mijn verwoording van waar ik tegenaan liep werd beter en daarbij kwam dat ik in mijn hoofd een soort eigen taal ontwikkelde wat het makkelijker maakte om mijn emoties te reguleren en te kunnen plaatsen. Elke emotie, elk gevoel, waarneming, energie-vorm, kreeg een kleur. Zelfs nu, leef ik hier nog naar.
Nadat deze kleuren / emotie cirkel, voor mij duidelijk was, kreeg ik een fascinatie met expressies van mensen. Lichaamshouding. Micro expressies. Ik leerde zóveel over hoe je mensen kan lezen en dit klikte met het zelf-bedachte taaltje in combinatie met emoties. Opeens had ik geen miscommunicatie meer met mensen. Ik begreep ze. Ik kon mijzelf uitleggen. Ik kon lezen wat er speelde en hier ‘op in spelen’. Aan de andere kant, maakte blowen mij wel ‘angstiger’. Ik zag meer, wist meer en begon mijzelf beter te leren kennen. De naïviteit waaraan ik mij altijd had vastgehouden en naar had geleefd, verdween. Ik zag het nu, dat mensen iets zeiden en iets anders bedoelde en voorheen was ik hier blind voor. Maskers bestonden voor mij niet.
Blowen werd vaker een afleiding, iets wat nodig voelde. Zonder blowen, begonnen de miscommunicaties weer. Ik kwam niet bij mijn woorden. Ik voelde mij niet helder. Ik kan blowen in mijn ervaring het beste omschrijven als dat je jezelf wordt en hierin ontzettend versterkt wordt. Mijn angst wat in mijn aard zit, dus ook. Zo werd het bij mij constant een overweging. Óf ik blow en voel mijzelf in verbinding met iedereen, liefdevol, tot rust, mentaal maar mijn lichaam staat op strak en spanning omdat ik zo alert ben op alles, dat is wat het blowen open zette. Óf ik blowde niet. Dit resulteerde zich vooral in meer onrust voelen, de weg kwijt zijn, mijzelf niet kunnen verwoorden, intenser voelen, eenzamer zijn.
Als ik blowde dan stond de spanning er mentaal op. Veel meer gedachtes, zorgen, die ik wel recht kon zetten maar niet allemaal. Ik kon beter met mijzelf in gesprek. Kon beter relatieveren en mij mentaal rustig voelen .. zelfs al stond er ‘druk’ op. Niet blowen dan zijn er minder gedachtes, ik kan minder goed relativeren. Er zijn ook minder zorgen maar ik kan minder goed met mijzelf in gesprek om die zorgen op te lossen dus er is meer onrust in mijn maag.
Het voelt dubbel, voor mij. Ik ben niet tegen blowen. Ik ken meerdere die regelmatig blowen en kende iemand met een ontzettend warm en mooi hart (<<< URL) en ik denk juist omdat hij blowde dat dit eruit kon komen. Mensen moeten doen wat voor hen goed voelt, wat hen helpt en blowen heeft mij ontzettend geholpen. Alleen, nadat iemand dicht bij mij overleed (<<< URL), begon ik mijzelf te verwaarlozen terwijl ik nog blowde. De sensitiviteit kwam erbij voor externe middelen. Ik at niet gezond en crashte, op een extreme manier. Ik kreeg een steek in mijn middenrif. Werd op een dag wakker met bloed in mijn mond en was overtuigd dat ik dood ging (Hypochondria <<< URL). Aangezien mijn enige referentie-kader, iemand was die ik pas daarvoor alle klachten had zien verergeren van zijn longkanker, tot zijn euthenasie aan toe, zorgde ervoor dat ik met hem relativeerde. Ik stopte abrupt met blowen en gooide mijn leven om, om weer gezond te leven. – Alleen, hielp dit niet.
Zonder blowen voelt het alsof ik ontzettend moeilijk bij mijzelf kan blijven. Alsof er altijd teveel prikkels zijn en deze te verwerken is een dagtaak op zich. Dat wilt niet zeggen dat ik alleen in bed lig, niet met mensen kan praten. Het betekend dat ik in een waas leef. (<<< URL). Dat weten, inmiddels, geeft stress. Waardoor ik weer meer te verwerken heb.
Aan de andere kant heb ik geleerd na daarna weer tijdelijk te blowen en nu definitief gestopt te zijn, dat het helpt om mijzelf te accepteren.
Ik ben wie ik ben. Ik voel intens, beleef intens en het komt er soms intens uit. Ik werk er aan om dit te leren te relativeren maar dit kan ik pas na het eens te hebben ervaren. Ik heb geleerd en doe dit nu via Ikwerkanders.nl, om volledig eerlijk en open te zijn over mijzelf, denkwijze en wat ik wil. (Dit was ik hiervoor ook maar ik was niet eerlijk naar mijzelf toe). Daarnaast leer ik te vertrouwen op het universum. Wat dat voor mij betekend, dat kan je hier lezen (<<< URL).
Waar ik nu sta, ik mis het blowen .. niet. Het gaf namelijk ook een hoop angst omdat je zóveel weet. Tegelijkertijd ben ik het niet vergeten. Wel, parkeer ik het makkelijker verder weg. Zoals dat ik heb ervaren hoe bewust dieren zijn. Hoe alien-achtig dieren zijn en wéét, hoe wij met zijn allen met dieren omgaan. Ik weet een hoop van wat er wereldwijd speelt en leg hier verschillende, grootschalige verbindingen in. Om tot de conclusie te komen, dat het te groot is om als enkel miertje hier iets aan te doen. Ik ben mij er inmiddels ontzettend bewust van, dat ik een buitenbeentje ben. Dat voor mij, vele vrienden om mij heen, betekend dat ik mijzelf anders voor moet doen en dit wil ik niet meer. Dus, leer ik vrede te hebben met wat er is, wie ik ben, wat er mogelijk gaat komen en zal zijn.
Het voelt spiritueel en is gebalanceerd. Op jezelf, het universum en dat in je directe omgeving.
Blowen komt met een prijs, maar heeft mij geholpen om tot mijzelf te komen.
