Goedemiddag, ik ben een Autist die na een burn-out is afgekeurd en niet meer hoeft te werken. Daardoor heb ik een frissere blik gekregen naar wat mij overkomt en kan ik het ook uitleggen. I.p.v. dat het mij in het verleden gewoon overkwam en overviel.
Zo ook op school. Ik weet nog hoe drúk het was. Hectisch. Als er dan een toets of tentamen was dan was dit eigenlijk erg prettig. Opeens was het helemaal stil. Elk geluidje viel wel op maar concentreren werd opeens een stuk makkelijker.
Alleen, tegenwoordig zou ik mij hier heel anders bij voelen. Er is altijd, overal afleiding. De TV staat aan, je hebt een mobiel en diezelfde roering gebeurd nog steeds. De wereld gaat sneller en als dan opeens alles stil wordt én ik moet focussen alleen op datgene wat mij zenuwachtig maakt (red ik jet wel, heb ik de antwoorden, wat zijn de consequencies zo niet, etc). .. Ik zou misselijk worden van de stress. Ik zou werkelijk, ter plekke, ‘gek’ worden. Overgenomen door zorgen en de keren daarop, wanneer er weer een test is dan zou ik misschien al weken van te voren, als ik weet dat er weer zo’n moment komt, in een donkere, neerwaartse spiraal belanden.
Alsof je in een slechte relatie zit maar gedwongen wordt te blijven. Je weet dat het gezonder is om grenzen te stellen, voor jezelf maar dit kán niet in deze situatie dus het neemt je over.
En de omzittende zijn maar verrast hoezo het gaat zoals het gaat. Er wordt al rekening met je gehouden, het is allemaal zo erg niet. Goed bedoeld maar voor de persoon in kwestie is het alsof je gegaslight wordt. .. Alleen de gedachte al, doet veel met mij.
‘De nieuwe generaties worden steeds softer’, hoor je wel eens voorbij komen maar misschien willen we tegenwoordig ook wel steeds meer. Ook van elkaar. Wat best een contrast is. Alsof je opgroeid in vrijheid en plezier ofwel dan in ieder geval op het internet, en dit vrijwel op slag omslaat tot moeten, focus en discipline. Ik ben blij in een andere generatie te zijn opgegroeid. Hoe frustrerend moet het zijn in een wereld waar iedereen verslaafd is aan hun telefoon (ook volwassenen). Waar je een gsm of tablet in handen kreeg op elk moment dat je je anders zou vervelen (en dus niet leert met stilte en verveling om te gaan), om dan op andere momenten een uur of twee het compleet tegenovergestelde te doen.
Alsof je een verslaafd iemand zou helpen door spontaan al hun ‘drugs/afleiding’, te ontnemen.
Waarom is dit normaal en het stijgende gevoel van depressie, neerslachtigheid en zelfs burn-out op jonge leeftijd, verassend? Waarom wordt het onderwijs niet vernieuwd, leuker gemaakt? Worden toetsen gegeven in stijl van wat men gewend is. Zoals een leuke app op je telefoon of tablet. Op zo’n manier dat je getest wordt maar niet eens weet dat het een test is óf waarin je rewards krijgt. Ik noem maar wat dingen op.
Zou dat te ‘leuk’ zijn of mag het niet leuk zijn?
Want dát, lijkt een overtuiging welke volwassenen met zich meenemen.
Het leven, de maatschappij is hard. Het leven is niet altijd leuk en dáár willen we elkaar graag bewust van maken. Er moet veel, we willen nog meer en het het leven gaat snel (daardoor). Terwijl we dit dus ook indirect meegeven aan nieuwe generaties.
Dit was een ‘gedachte’, welke vandaag in mij op kwam. Ik help graag in contact met studenten om het voor hen leuker te maken om te groeien en voor docenten makkelijker, om jongeren te helpen om ‘verder’ te komen. Alleen is ‘verder’, leuker of rijker? Worden we gelukkig van een goede baan of haal je geluk uit jezelf? Het leven is zo .. werk-gericht en de frustraties er om heen. De drukte, hectiek terwijl een kind vrij mag zijn en hier vaak blij mee is.
Misschien kijken we wel de verkeerde kant op, qua wat ‘moet’ of ‘hoort’.
Met vriendelijke groet,
Manouk Iris Hanning
