Van ‘t kastje naar de deur

Photo door Tetyana Kovyrina from Pexels

Leestijd: 3 a 5 min.

Vlak voor mijn ziektewet gebeurde het, ik begon te twijfelen. Over mijzelf. Ik ging op het internet en.. óveral antwoorden, diagnoses en wat je ermee kon doen. Tja, dan word je wel nieuwsgierig naar wat er met je aan de hand is en ga je op onderzoek uit.

Elke diagnose heb ik mijzelf wel gegeven. Borderline. ADHD, Narcisme? Elke keer al had ik mijzelf een diagnose gegeven dan bleek dat het ook niet te zijn. Als je jezelf er mee begint te identificeren, dan voel je of het klopt, of niet. Uiteindelijk ben ik toch maar om hulp gaan vragen. Achteraf gezien, was dat mijn fout.

Want wie weet nu eigenlijk het beste, wat werkt voor mij? Ikzelf. Alleen heb je de antwoorden vaak niet tot je beschikking en is het probleem nummer 1, dat ik onzeker ben en niet achter mijn eigen gevoel of mening sta, stond, in dit geval. Ik begon bij PsyQ, waar zij gingen kijken of er AD(H)D van de orde was. In twee dagen wisten ze het zeker genoeg om het per definitief in het dossier te zetten. Ik had AD(H)D. Fijn. Mooi. Ik mocht ook meteen beginnen met medicatie. Dit overviel mij een beetje en ik gaf aan dat er geen haast bij was. De vrouw in kwestie (zo zeg je dat toch?) tegenover mij, gaf aan dat er wél een probleem was en die kon verholpen worden met medicatie.

Tja, wie ben ik dan, om nee te zeggen.

Dus, daar begonnen we mee. Ritalin. Als een gemoderniseerde lab rat begon ik met 3 maal daags een pilletje te slikken welke mijn problemen zou ontnemen. Wat nu precies het probleem was, was mij nog niet duidelijk. Onrust, ja. Zenuwachtig, ja. Onzeker, zeker weten. Dat wist ik toen alleen nog niet. Het vertrouwen in een ander en in deze instancies leek, normaal, logisch, verstandig. Zij hadden er voor geleerd dus zouden het wel weten.

Dag 1 van de Ritalin, voelde ik mij zeker beter. In een ontzettende roes, dat wel. Maar een heldere roes. Duidelijker, focus, ik zag zelfs scherper. Alsof ik, achteraf gezien als vergelijking, 2 goede bakken met zwarte koffie op had. Ik dronk toen alleen nog geen koffie dus dat vergelijk materiaal had ik niet. Het werkte alleen wel snel uit en als het uit begon te werken dan kwamen de klachten ook minstens 7x zo hard binnen. Opeens kreeg ik zelfmoord gedachtes, zag ik het niet meer zitten en voelde ik mij vol wanhoop. Het volgende pilletje ging er in en ik voelde mij weer beter :). – Zo makkelijk kan het zijn.

Niet dus. Na zo’n week van ups & downs kon ik een stuk slechter eten. Mijn honger gevoel was onderdrukt, iets eten voelde als het doorslikken van zand met stenen en ik viel af, snel. Ook kon ik niet meer in slaap komen. Was de Ritalin eenmaal uitgewerkt dan voelde het alsof mijn verwerkingsproces toen pas begon. Alsof het de hele dag op pauze had gestaan en op 11 uur s’avonds nog even het achterstallige nieuws moest verwerken. Als plaatjes die door mijn hoofd aan het racen waren. Ik kon ze niet uitzetten en het was een (mooie) dia-show, zodra ik mijn ogen sloot.

Ook begon ik nachtmerries te krijgen. Mijn toenmalige vriendin durfde ik, als ik niet kon slapen of in de avond wakker werd, niet aan te kijken omdat ik doodsbang was voor alles. Ik ging er toch maar even uit en besloot om naar de woonkamer te gaan. Ik deed de deur open en zag allerlei verschillende, gek vormende, ontzettend duidelijk heldere, monsters, in mijn woonkamer zitten. Zij leken het gezellig te hebben. Ik besloot i.p.v. maar naar het toilet te gaan.

Toen ik deze klachten aangaf, hoorde ik dat ik er even doorheen moest. Zelf heb ik besloten dat dit misschien een beetje teveel van het goede was en zo deed ik de 1e stap in de goede richting. Ik maakte zelf de keuze over wat goed voelde voor mij.

Helaas, toch vol onzekerheid en twijfel vroeg ik naar andere alternatieven. Ik heb van alles geprobeerd, tijdens de fase dat ze nog aan het zoeken waren naar mijn diagnose. Het feit dat ik monsters begon te zien was toch wel een overweging om te twijfelen of Schizofrenie mogelijk niet van de orde was. Los van het feit dat hun medicatie mij die psychoses gaf. Na Concerta te hebben geprobeerd, wat niet veel beter werd alleen de visuele psychoses waren weg. Wel hoorde ik opeens sirenes in mijn hoofd en dat wens je ook niemand toe. De anti-depressieva waar nu ook van mijn kant best vraag naar was aangezien ik een beetje gek werd en mij vol wanhoop voelde, legde mij voor een week, letterlijk, plat. Het is dat ik mijn papegaai soms even eten moest geven en naar het toilet moest maar, veel meer kon ik ook niet. Mijn energie niveau stond per definitie op 3%.

Tot slot heb ik nog wat andere medicatie geprobeerd waarvan ik de namen niet eens meer weet. Tot ik besloot i.p.v. medicatie, te gaan blowen (<<< URL).

Mijn conclusie na deze hele ontwikkeling van uitprobeersels op mijn psyche en hierin mijn eigen hef in handen te nemen (met daarbij, na mijn ‘verslaving’) is dat het veel logischer is om elkaar een luisterend oor te bieden. Er voor elkaar te zijn al voor er meteen iets aan te pas moet komen. Om even te wachten met medicatie óf ja. Weet je. Het zal vast mensen helpen. Zelf ben ik van mening dat medicatie je veranderd. Jouw zijn, dempt en dat jij niet het probleem bent die opgelost moet worden. De prikkels die je zo ver brengen komen van buitenaf.

Uiteindelijk (pakt hem er even bij), slik ik 2x per dag nu Homeopatische ‘Rustgevende Tabletten’ van A. Vogel. Dit balanceert mij. Geeft mij rust. Net even dat randje er af en daarnaast ben ik mijn leven stijl en omgeving goed wezen te veranderen. Want uiteindelijk was ik niet degene die moest ‘genezen’. Ik hoefde alleen te leren, in mijzelf te geloven. Op mijzelf te vertrouwen.

En dit, gun ik iedereen. Dus, heb je twijfel om mede lab-rat te worden of zit je al in dat rennetje? Voel je vrij om contact op te nemen. – Ik help je graag verder.

Share This Post
Have your say!
00